Heel lang geleden had Haas nog korte muizenoortjes. Een keer had hij Zon geholpen met een klusje waar een snelle renner voor nodig was. “`Haas ik wil je graag belonen. Ik heb geelglanzend goud, hemelsblauwe saffieren en robijnen in de kleur van de mooiste zonsondergang. Wat wil je graag? ” In de toonzaal van Zon stond ook een juten zak. Haas was nieuwsgierig naar wat erin zat. “Die zak? Vanaf mijn hoge positie hoor ik veel verhalen. En al die verhalen bewaar ik in die zak . Wil je hem hebben? O, dat is prima! Dan wordt jij , Haas, de beste verhalenverteller van de wereld.”

Haas sprong met de zak op zijn rug van wolk tot wolk naar beneden. Rennend over het veld, op weg naar zijn leger, keek hij nog glimlachend om naar Zon. Hij lette niet op, struikelde over een steen en liet de zak vallen. Die scheurde open en alle verhalen vlogen eruit. De verhalen zouden voor altijd rondzwerven over de wereld totdat iemand er toevallig eentje zou opvangen en navertellen. Maar Haas had niets meer….. Zon kreeg medelijden en maakte de oren van Haas groot. Zo kon Haas de verhalen die uit de zak waren ontsnapt beter horen dan ieder ander dier.