Hoe de IJSVOGEL hemelsblauw werd (027)

Je ziet het ijsvogeltje weinig, het leeft in rustige gebieden, verborgen in bomen langs het water. Als een komeet vliegt hij in een rechte lijn, op zoek naar een goede visplaats. Vanaf een tak stort hij plots in het water om een vis te spietsen. De kenner ziet het beestje vaker, want die hoort de kenmerkende piep al voor het ijsvogeltje met 80 km per uur voorbij raast. Heeft u zich wel eens afgevraagd waarom hij naar bevroren water is genoemd? En waarom hij zo prachtig ‘tropisch’ gekleurd is? Luister voor de antwoorden naar de volgende oude legende:
Eindeloos lang dobberde de ark van Noach op de wateren van de overstroomde wereld. Iedere dag keken de dieren naar buiten in de hoop dat de eindeloze regenperiode ten einde was gekomen en de lucht zou opklaren. Blauw was de kleur van de hoop. De hoop dat er een einde zou komen aan de zondvloed en aan de toorn van God.

Op een dag zagen de dieren een strookje blauwe lucht aan de horizon. Was het water aan het zakken? Viel er al land droog? ‘Is er een vrijwilliger die op onderzoek wil uitgaan?’ vroeg Noach.
De sterke witte raaf stelde zich direct beschikbaar, maar verkwanselde zijn opdracht. Daarop ging een andere vrijwilliger op onderzoek uit, een kleine grijze vogel met een dolkachtige snavel.
Na zijn lange verblijf in de muffe Ark vloog de kleine vogel blij naar buiten. Vrolijk dartelde hij in het rond in de frisse lucht. De zon brak door de sombere wolken en de lucht werd strak blauw, de lievelingskleur van dit vogeltje. Als een magneet werd hij aangetrokken door de blauwe lucht en hij vloog hoger en hoger. Zo hoog dat hij net zo blauw werd als de lucht. Het grijze verenpak werd een prachtig glanzend blauwgroen. En nog verder omhoog vloog hij, zo hoog dat hij zijn borst brandde aan de zon. Door de pijn stortte de vogel naar beneden en bluste zijn borst in het koele water. Hierdoor heeft deze vogel een prachtig blauw verenkostuum met een roodbruine borst.
Toen het vogeltje tevreden over zijn prachtige tocht en mooie uiterlijk terugvloog naar de ark, liet Noach hem niet meer binnen omdat hij zijn taak vergeten was. Zo werd hij gedwongen om te overleven op het water.
Sindsdien leven deze mooie blauwgroene vogeltjes alleen maar van het water. Ze eten vis en waterinsecten. In de winter is dat een probleem. Als het hard vriest hebben ze honger en hangen ze hongerig in groepjes rond bij de laatste open plekken in het ijs in de hoop een visje te spietsen. En daarom worden ze ijsvogeltjes genoemd.

Door de zachte winters van de afgelopen jaren komen de meeste ijsvogels de wintertijd goed door. Er broeden nu zo’n 600 paartjes in Nederland. Tijdens strenge winters kan de helft sterven door voedselgebrek omdat het ijs vissen onmogelijk maakt. Door deze kwetsbaarheid brengen ze vele jongen groot uit zo’n 2 tot 3 nesten per jaar. Ze nestelen in steile, zanderige oeverwallen en graven een nest met toegangstunnel in het zand! Verbetering van de leefomstandigheden, door beekherstel en een betere waterkwaliteit, hebben ook bijgedragen aan de toename van het aantal ijsvogels. Het zijn racevogels: ze kunnen wel 80 km per uur vliegen. Het verschil tussen een ijsvogelman en -vrouw is alleen te zien aan de snavel. Die van de vrouw heeft oranje stukken in de ondersnavel; die van de man is helemaal zwart.

 

© Els Baars, Natuurverhalen.nl

 

Post Author
wim ruis
Natuurverhalen