In onze vroegste geschiedenis was de raaf een witte zangvogel met een prachtig lied. In de Germaanse mythologie werd Wodan, de god van donder en bliksem, op de hoogte gehouden over wat er in de mensenwereld gebeurde door de verslagen van twee raven. In die tijd stonden raven te boek als intelligente en nuttige vogels. Pas veel later kwam hij in een kwaad daglicht te staan, ze brachten ongeluk en dood. Let eens op in films, als het erg gevaarlijk wordt krassen de grote raven en de kleinere kraaien op de achtergrond. Ook in dit verhaal komt de raaf er slecht van af. Luister naar deze zeer oude christelijke legende over zelfzuchtigheid.
Vele, vele maanden lang dobberde de Ark van Noach op de wateren van de overstroomde wereld. Na de eindeloze regenperiode met overstromingen klaarde de lucht op en door de grijze wolken was af en toe wat blauw in de hemel zichtbaar. Blauw was de kleur van de hoop. De hoop dat er een einde aan de overstromingen zou komen, een einde aan de toorn van God.
Was het water al aan het zakken? Was er al weer land zichtbaar? Noach vroeg aan de vliegende dieren een vrijwilliger om op onderzoek uit te gaan. De witte raaf stelde zich direct beschikbaar. De grote sterke vogel vloog naar het oosten en bleef dagen lang weg. Iedereen aan boord van de Ark vreesde het ergste voor de mooie witte raaf.
Terwijl iedereen wachtte op de terugkomst van de raaf was de regen gestopt en de zon gaan schijnen. Noach was er van overtuigd dat de mensen en dieren, na lang op de muffe en kleine boot te hebben geleefd, weldra voet op droog land zouden kunnen zetten.
De raaf kwam niet terug en de dappere vogel werd verdrietig herdacht.
Noach vroeg een andere vrijwilliger, een klein bruin vogeltje dat razendsnel kon vliegen. Maar ook deze wist niet om te gaan met zijn vrijheid. Hij vergat zijn boodschap en toen hij als een blauwe vogeltje terugkeerde, werd het door Noach in de ban gedaan Daarop wees Noach zelf een betrouwbare vrijwilliger aan. Deze vogel kwam binnen een dag terug met een groen takje in zijn bek als bewijs dat de planten en bomen op het land weer groeiden. Het was waar, het water zakte! Er was weer toekomst.
Enige dagen daarna kwam de mooie witte raaf terug, dik en vol gevreten. Op de vraag waarom hij zolang onder weg was geweest, antwoordde de raaf zich verontschuldigend: “Ik zag vrij snel mooi groen land, waar het water was gezakt. En een aaseter als ik zag al die kadavers en ik deed me te goed aan al dat heerlijke eten. Daardoor vergat ik snel terug te gaan om jullie het goede nieuws te vertellen.” Schuldbewust boog de raaf zijn hoofd. Noach was verbolgen over het egoïsme van de raaf en als straf veranderde hij de sterke witte vogel, die zo mooi kon zingen, in een grote zwarte vogel die nog slechts kon krassen.
De Germanen zagen de raaf als een wijze vogel en een boodschapper van de goden. Later werd hij als vogel van het kwaad gezien waarschijnlijk omdat raven dode dieren opruimden. De raaf kwam in Nederland en België veel voor maar werd in de 20e eeuw uitgeroeid omdat ze ongeluk zouden brengen. In de jaren ’70 zijn ze in Nederland op de Veluwe opnieuw geïntroduceerd. Daar leven nu zo’n 90 paartjes. Raven zijn grote vogels met een spanwijdte van de vleugels van wel 1.20 m. Ze zijn erg intelligent. Hun partner blijven ze levenslang trouw. De takkennesten, hoog in de bomen, bewonen ze jaren achtereen. Raven kunnen wel 40 jaar oud worden. Het zijn alleseters, maar ze eten vooral vlees van insecten, vis, konijnen, vogels en daarnaast kadavers van grotere dieren, veelal verkeersslachtoffers.
© Els Baars, Natuurverhalen.nl